Het kaasplankje van Maratonny
Zondagochtend 12 november: halfacht wakker en rustig opstarten met een ontbijtje en de krant beneden. Bovenop de kast lonkt het St-Maarten snoep van mijn dochter. Ik kan de verleiding echter weerstaan en kies voor een vers broodje met een extra kopje koffie. Ik had ook weinig kans, mijn dochter is inmiddels beneden gearriveerd en druk bezig om haar trofeeën van de avond ervoor te sorteren.
Voor mij heeft de dag echter ook wat moois in petto: Matchday! Als ik de gordijnen opendoe schrik ik; it is raining cats and dogs om maar eens een aparte Engelse uitdrukking te gebruiken. Dan de LSC6 app maar eens checken. Op de app is het echter angstig stil. Alleen een app vanuit Zuid-Afrika van onze non-playing captain Gerrit Boorsma om ons succes te wensen. Dit deed hij overigens vrijdag ook al met de mededeling “Succes morgen!” maar dit terzijde. Mooi dat hij aan ons denkt in ieder geval en hopelijk kan hij snel weer in actie komen.
De wedstrijd ging in ieder geval door tot verbazing van velen. Ons restaurant was al open, dank daarvoor! Na het gebruikelijke kopje koffie vervolgens onderweg in de auto bij de gebroeders Boorsma. Goede muziek gegarandeerd en een snelle rit naar Joure. Wat valt mij dan op bij aankomst op het sportpark in Joure? Een exclusief parkeervak inclusief bordje voor de kantinebeheerder (?) met een aardige middenklasser erop. Tja bijzonder… Iets dergelijks verwacht je eerder bij een studentenvereniging als The Knickerbockers of Forward maar niet bij een gevallen grootmacht als SC Joure. Anyway de omzet zal een dergelijk privilege wel rechtvaardigen…
In Joure hebben ze een kantine met uitzicht op het hoofdveld. Uiteraard niet zo mooi als ons eigen restaurant maar voor de fans die zowel van voetbal als bier houden ideaal. In een warme ambiance achter glas geoorloofd bier drinken en voetbal kijken. Beter kun je niet wensen. In de kantine had ik een mooi praatje met Tonnie. Starend naar buiten zat onze Maratonnie al te dagdromen over heldere winterdagen onder de terrasheater bij De Walrus met een bockbiertje en kaasplankje. De focus op de wedstrijd leek op dat moment ver weg bij onze supersub, maar schijn bedriegt zo bleek later.
Dan de bespreking. Met een indrukwekkende technische staf bestaande uit Ilan, Ties en Jeroen begon “Ome” Ties zijn relaas voor de 16-koppige selectie. De kern van zijn betoog: meer coaching in het veld en waken voor onderschatting. Op het laatste werd meteen adequaat door Alex gereageerd met het veelzeggende “Die lui ken toch niks”.
De praktijk zou het moeten uitwijzen. Klokslag elf uur werd er afgetrapt op het G-veld. Deze veldkeus leidde tot wat kwinkslagen bij Ome Ties. Je kunt het zelf wel invullen. Het (gras)veld was in ieder geval prima bespeelbaar, alleen bij de hoekvlag een plasje water en op de middenstip wat waterschade. Maar voor de rest was het een biljartlaken. De scheids gaf in de catacomben aan dat hij weinig zin in fluiten had met dit weer en wellicht liever was thuisgebleven. Maar alsof de duvel ermee speelde stopte het iets voor elven met regenen. De weergoden waren ons al gunstig gezind. Het humeur van de (goed leidende) scheids klaarde ook zichtbaar op.
De volgende namen vormden de basis: Doel: Libbe, Achter: Eric, René, Jaap en Sybrand. Midden: Alex, Evert en Arnold. Voor: Dennis, Gert en Hugo. Zo op papier een aardige line up die zeker in staat moest zijn om er een mooie pot van te maken. De eerste twintig minuten leek dit er echter niet op. Onsamenhangend voetbal, weinig spel over de vleugels, een iets feller Joure en regelmatig een slechte omschakeling. Dit resulteerde ook in een 1-0 achterstand. De achterstand bleek voor LSC6 een wake-up call. Het veldspel werd wat verzorgder. Daarnaast hadden de hoge heren aan de kant een kleine tactische omzetting in petto. Gert zakte een linie naar het middenveld en Evert kwam in de spits. Na een gele kaart van Joure (met daarbij tien minuten verplicht rust voor de betreffende speler) werd de 1-0 achterstand omgebogen in een 1-3 voorsprong.
De thee smaakte daardoor net iets lekkerder en met het volste vertrouwen werd de tweede helft tegemoetgezien. In de rust een aantal wisselingen: Dennis maakte plaats voor Mels, Ridha verving Alex, Jaap werd gewisseld voor JP en last but not least werd onze keeper Libbe vervangen door Ronald. Halverwege werd de geblesseerde Evert nog gewisseld voor Tonnie. Gelukkig viel de blessure bij Evert achteraf mee.
De thee had ons wonderen gedaan want we schoten als een raket uit de startblokken. Hugo scoorde uit een prima aanval meteen na rust de 1-4 en in no time werd een monsterscore bereikt. Af en toe leek het op Playstation voetbal. Fraaie aanvallen, mooi combinatievoetbal en een gretig LSC leiden tot de bijzondere eindstand van 2-12.
Een paar hoogtepunten: de vreugdedans van René in de waterplas bij onze vijfde goal (resulterend in een beeld waarbij het leek alsof het hem van alle kanten dun door de broek liep), vijf goals in 1 helft van ondergetekende, (helaas heb ik de wedstrijdbal niet mogen houden) en de fraaie redding van Ronald op het schot vanaf de middenlijn van Joure. Het slotakkoord was voor supersub Tonnie die de allerlaatste aanval dodelijk effectief bekroonde met een knal in de verre hoek. Zo’n invalbeurt verdient zeker een drankje en een kaasplankje voor onze Tonnie.
Al met al zijn we als Old Soldiers bezig aan een fraaie reeks. We draaien lekker bovenin mee en de opkomst bij zowel trainingen als wedstrijden is prima. Wat wellicht nog belangrijker is, is de sfeer en het spelplezier. Laten we dat vasthouden en koesteren en er een mooi seizoen van maken!
Gert Koolmoes